برشی از کتاب؛ توی تالار فقط صدای نفس های بلند و کوتاه بود و صدای خسته ی خاتون.«در خانه چارتاق باز بود. مادر گریه می کرد و بقچه و صندوق پر می کرد و می بست. پدر فریاد می زد"جا نیست، زن. ول کن این خرت و پرت ها را. وقت نیست، بجنب." مادر شیون می زد"کمی صبر کن. کمی فقط." با خواهرم زیر درخت های انار هاج و واج ایستاده بودیم. عروسک های پارچه ای توی بغل. برادر ناسزا می گفت، همیشه بهارهای غنچه را لگد می کرد و حرف از انتقام می زد. سوار گاری شدیم. نشستیم روی بقچه ها و راه افتادیم. خیابان ها پر بود از گاری های دیگر،درشکه، اسب، قاطر و هرچه که می شد آدمی یا بقچه ای بارش کرد. قیامتی بوداز خاک و ناله و نفرین...