در سال 1936، ژاک لاکان روانکاو فرانسوی مقاله‌ای را به انجمن بین‌المللی روان‌کاوی در مارین‌باد، آلمان درباره مرحله آینه‌ای رشد ارائه کرد. انسان‌ها در حالتی نابالغ به دنیا می‌آیند، تنها به تدریج می‌توانند راه بروند و صحبت کنند، و لاکان به این فکر می‌کرد که چگونه کودکان رابطه خود را با بدنشان توسعه می‌دهند. او بر اساس رفتار حیوانی و مطالعات مشاهده‌ای کودکان، فرض کرد که کودکان 6 تا 18 ماهه با تصویر خود در آینه همذات پنداری می‌کنند و این به کودک درک شادی از خود به عنوان یکپارچه و کامل می‌دهد، برخلاف تصور کودک. تجربه درونی از تکه تکه شدن و قطع ارتباط. لاکان این تصویر کاذب از تمامیت در آینه را «خود» نامید. استفاده او از کلمه 'خود' با فروید متفاوت بود. در همان زمان، لاکان کل کار خود را «بازگشت به فروید» نامید و معتقد بود که او خوانشی دقیق‌تر و دقیق‌تر از فروید است تا درک دیگران از فروید. «بیگانگی» اصطلاحی بود که لاکان برای توصیف تنش بین ادراک ناهماهنگ و ناپیوسته درونی کودک از خود و تصویر یکپارچه در آینه به کار برد. لاکان به دنبال توصیف خود از صحنه آینه، جهشی عمیق انجام داد. او فرض کرد که ادراک کاذب کودک از خود در آینه، مشخصه یکی از سه به اصطلاح ثبت یا نظم است که در آن انسان جهان را تجربه می کند. او این ثبت اول را ثبت «خیالی» نامید که مربوط به کلمه تصویر است و نه «تخیل» یا «تصور». ثبت 'خیالی' دنیای احساسات بصری، بویایی، شنوایی و لامسه است و ثبتی است که ما برای مقایسه خود با دیگران از آن استفاده می کنیم. هنگامی که برای اولین بار با یک بیمار یا هر شخص دیگری ملاقات می کنیم، برداشت اولیه ما در 'ثبت خیالی' اتفاق می افتد. ما در واقع 'یک کتاب را از روی جلد آن قضاوت می کنیم.