چیزی را به زبان می آورد که همواره احساس کرده بود ولی به دلیل کمرویی به سکوت سپرده بود. از همان ابتدای آشنایی با آلیس استاپفورد گرین تحسینش می کرد و به او علاقه مند بود. کتابهای این نویسنده و مورخ درباره ی گذشته ی تاریخی ایرلند و افسانه ها و اسطوره های ایرلندی و سلتی در شکل گیری غرور سلتی بیشترین نقش را داشتند. چنان پرشور به آن می بالید که گاهی دوستان ملی گرایش همه از این بابت دستش می انداختند. یازده یا دوازده سال قبل با آیس آشنا شده بود هنگامی که از او برای انجمن اصلاحات کنگو که راجر همراه با ادموند دی. مورل تاسیس کرده بود کمک خواست نبرد سرسختانه و سوزان این دو دوست علیه لئوپولد دوم و مخلوق ماکیا ولی اش کشور مستقل کنگو آغاز می شد. حمایت بی دریغ و پر جوش و خروش آلیس از افشاگری فجایع کنگو تعیین کننده بود و باعث شد بسیاری از دوستان نویسنده و سیاستمدارش به این تهاجم تبلیغی بپوندند. آلیس به آموزگار و راهنمایی فکری راجر بدل شد و او وقتی در لندن بود هر هفته به محفل این بانوی نویسنده می رفت. در این جلسه های شبانه استادان روزنامه نگاران شاعران نقاشان موسیقیدانان و سیاستمدارانی شرکت می کردند که معمولا مانند خود او منتقد امپریالیسیم و استعمار و هوادار خود مختاری ایرلند بودند. در میانشان حتی ملی گرایان رادیکالی هم پیدا می شدند که استقلال کامل ائیره را می طلبیدند. در تالارهای مجلل و مملو از کتاب خانه ی گراسوند رود که آلیس آن جا کتاب های شوهر مرحومش را نگهداری می کرد راجر با بسیاری از نویسندگان باب روز آشنا شد.