کتاب ژان باروا، یه رمان از روژه مارتن دوگار نویسنده فرانسوی زبان، برنده جایزه نوبل و یکی از مهم‌ترین چهره‌های ادبی قرن بیستم هستش.
این کتاب سرگذشت زندگی فکری، فلسفی و دینی مردی به اسم ژان باروا هست. ژان باروا مردی که توسط کلیسای کاتولیک تربیت دیده و شدیدا تحت تاثیر تعالیم کلیسای کاتولیک هست و حالا به دلایل متعددی که توی اثر به خوبی شرح داده شده، دچار دو دلی و تردید نسبت به همه تعالیم کلیسای کاتولیک شده. تعالیمی که تا امروز همه برای ژان باروا بی هیچ شک و شبهه‌ای راه حل خوب زندگی کردن و درست زندگی کردن بود و حالا همه فرو ریخته.
دلیل اصلی‌ای که روژه مارتن دوگار تصمیم گرفت که این کتاب رو به نگارش در بیاره بحران معنایی و وجودی‌ای بود که مثل یه شبح سرتاسر اروپا و شاید بشه گفت جهان رو در بر گرفته بود.
با پیشرفت هرروزه‌ی علم و علمی شدن همه دیدگاه‌ها، انسان اروپایی کم کم اعتماد خودش نسبت به آموزه‌های کلیسا رو از دست داد. دید الهی‌ای که نسبت به همه امور داشت، جای خودش رو به یه دید علمی و منطقی و عقلانی‌تر داد. اما مشکلی که وجود داشت این بود که پشتوانه درونی که همیشه متکی به مقدسات بود، جای خودش رو به هیچ نداده بود. ستون‌های مقدسات بین مردم فرو ریخته بود اما جایگزینی وجود نداشت و این مسئله حال و احوال انسان اروپایی ابتدای قرن بیستم رو بد کرد و انسان قرن بیستمی با پدیده مهمی به اسم بحران معنا مواجه شد.
جنگ‌های بزرگ و مهمی هم که به وجود اومد اوضاع بد رو بدتر کرد.
اما روژه مارتن دوگار، برخلاف خیلی‌ها نسبت به این بحران با دید درستی نگاه کرد و بهش فکر کرد و دنبال راه حل گشت و در نهایت دست به خلق رمانی به اسم ژان باروا زد؛ مردی که به همه بحران‌های انسان اروپایی دچار شده. و مایی که دست به خوندن این کتاب میزنیم، توی موقعیت‌های مختلف و شرایط پیچیده با ژان باروا همراه میشیم تا در نهایت، همراه اون، برای پیدا کردن راه‌حلی مناسب، تصمیم‌گیری کنیم. ژان باروا به ما یاد میده که فکر کنیم.
منوچهر بدیعی این کتاب رو به دقت و به خوبی به زبان فارسی ترجمه کرده و نشر نیلوفر انتشار این کتاب رو برعهده گرفته.
بخشی از کتاب ژان باروا میخونیم:
هیچ کس به دلایل منطقی تغییر عقیده نمی دهد؛ این تنها نظر قطعی است که به آن رسیده ام. مردم به همین اکتفا می کنند که با برهان های منطقی عقیده ای را که در باطن دارند تقویت کنند و این عقیده، برخلاف آنچه مردم خیال می کنند، بلکه براساس نوعی قابلیت فطری ست که از هر منطق دیالکتیکی قوی تر است.