آرمانشهرگرایی و ساختن جهانی بهتر از آنچه که اکنون در آن هستیم مسئله‌ای است که همیشه اندیشه بشری را به خود مشغول کرده است. دگرگون کردن کامل جهان و تبدیل آن به چیزی کاملا متفاوت با آن چه که وجود دارد. اندیشه‌ای که گویی «حقیقت» را در چیزی غیر از آنچه که وجود دارد می‌داند. بسیاری فیلسوفان منتقد این اندیشه ریشه آن را به افلاطون و مثال معروف غار افلاطون برمی‌گردانند. غار افلاطون مکانی است که در آن عده‌ای محصور در غاری به سایه‌های روی دیوار روبه‌رو نگاه می‌کنند و همه آنچه می‌بینند را به عنوان حقیقت می‌پذیرند. اما افلاطون می‌گوید حقیقت اصلی زمانی کشف می‌شود که بتوان از این غار خارج شد و دنیای نورانی بیرون را دید. این اندیشه‌‍ای بوده است که پرسش «حقیقت چیست؟» را به مسئله‌ای اساسی در تاریخ اندیشه بشری تبدیل کرده است. آرامانشهرگرایی و پیدا کردن حقیقت در قرن بیستم و منسوخ شدن اندیشه‌های مسیحی که کشف حقیقت را تنها در دنیای پس از مرگ ممکن می‌دانستند به اوج خود رسید. گسترش کمونیسم، آنارشیسم و به قدرت رسیدن افرادی همچون هیتلر که به دنبال ساختن جهانی با نژادهای پاک بودند نمونه‌ای از این شکل اندیشه هستند. آیزا برلین به عنوان یکی از منتقدان سرسخت ایبن اندیشه در کتاب سرشت تلخ بشر که مجموعه مقالاتی در نقد این اندیشه است، سعی کرده رویکردی غیر رادیکال و میانه به آرامانشهر و حقیقت داشته باشد. دو نوع نگاه به حقیقت و جهان آرمانی که یکی آن را در گذشته می‌بیند و دیگری در آینده به شکل نوستالژی و رمانتیک. آیزا برلین به بررسی این دو نگاه و تفاوت‌ها، اثرات و خطرات آنها می‌پردازد. از نظر برلین دوران آرمانشهرگرایی به سر آمده و آزادی‌های فردی مهم‌تر از پیدا کردن حقیقت به قیمت سرکوب این آزادی‌ها است. آیزا برلین به «کثرت‌گرایی» به آرمانشهرگرایی ترجیح می‌دهد؛ به این معنی که شیوه‌های مختلفی برای زندگی کردن وجود دارد که هرکدام به یک اندازه معتبر و بخشی از حقیقت هستند.