گئورگ ویلهام فریدریش هگل را باید بدون تردید یکی از بزرگترین و تاثیرگذارترین فلاسفه تاریخ دانست. وی که بخشی از تاریخ ایده‌آلیسم آلمانی است، فلسفه‌ای را سامان داد که قرن بعد از خودش را به دو گروه «مخالفان هگل» و «موافقان هگل» تقسیم کرد. اختلافاتی که از همان روزهای اول توسعه اندیشه هگل با گروه «هگلی‌های جوان» شروع شد. همین موضوع بررسی آرا و اندیشه‌های هگل را وارد موقعیت جدیدی می‌کند و نوشتن درباره اندیشه‌های او را دشوار. آثار بسیاری درباره کلیت فلسفه هگل نوشته شدند که هرکدام به بررسی بنیادهای فلسفی و منطقی اندیشه او پرداخته‌اند. اما برای فریدریک بیزر تنها بررسی منطق هگل کافی نیست. بیزر که آثار دیگری نیز درباه ایده‌آالیسم آلمانی نوشته است، فلسفه و اندیشه‌های فلسفی را به تعبیری برخورد و تجمع کلیت یک دوره تاریخی می‌داند. بدون بررسی دوران ایده‌الیسم آلمانی و حضور فلاسفه‌ای همچون فریدریش شلگل،فریدریش فون هاردنبرگ،فریدریش ویلهلم یوزف شلینگ،فریدریش دانیل شلایرماخر، لودویگ تیک و هولدرلین که رهبران نهضت فکری ینا و برلین بوده‌اند، نمی‌توان عظمت فلسفه هگل را فهمید. فردریک بیزر که در بررسی‌هایش از ایده‌آلیسم آلمانی حتی جزئیات نامه‌هایی که بین این اساتید دانشگاه و فلافسه رد و بدن شده است را نیز بررسی می‌کند، در این کتاب نیز، اندیشه‌های فلسفی هگل را با بررسی جزئیات زمانه هگل پیش می‌برد. برای فهم فلسفه هگل، بیزر از به بررسی بحران‌های روشنگری و رمانتیسم ارتباط آن با اندیشه هگل می‌پردازد. اندیشه هگل در کنار حمله به منتقدان رمانتیک روشنگریف و دفاع سرسختش از این جنبش، در فرازهایی از مهم‌ترین کتابش یعنی «پدیدارشناسی روح» حملات تحقیرآمیزی نیز به نهضت روشنگری داد. اما هگل هرگز از برخی میراث‌های نهضت روشنگری فاصله نگرفت و کوشش او برای دفاع از مرجعیت عقل در مقابل منتقدان روشنگری تا پایان عمر وی ادامه داشت. همین تفاوت‌ها در رویکرد هگل به روشنگری موجب می‌شود که یک بررسی جامع از وضعیت اندیشه در زمانه هگل به دست بیاد و بیزر، پژوهشگر مطرح ایده‌آلیسم آلمانی به خوبی از پس آن برآمده است.