برشی از کتاب ؛ مرد که همچنان به گویش آزاد و خوش آهنگ کرد ی-خراسانی ، گویش مارال ، دشنام هایش دنباله داشت ، به کار از هم گشودن ریسمان بار شد . زیور به یاری اش شتافت و شیرو هم به دلخواه و نادلبخواه دور و بر بار می گشت و دستی به کار می گرفت . اما بلقیس از جا نمی جنبید . همچنان که بود، بود. نگاه به بیرون در داشت و پنداری جزء به جزء حرکت آدم هایی را که به دور بار و شتر می گردیدند ، می پایید . مارال هم برجا مانده بود . این نه هرکاری بود که او بتواند خود را به آن گره بزند . تنهاد چشم به بیرون دوخته بود ، مگر بتواند در تیرگی سمج شب چهره ی عمه زاده اش را بیابد و ببیند . اما این شدنی نبود . نور بیررنگ پیه سوز بردی نداشت ، و حرکات تند و بی امان مرد هم به شتاب از مهار نگاه مارال می گریخت . مرد در پوشاک شب ، آن هم از دور ، به هیئت شولایی درآمده بود که هردم می خمید و می پیچید ؛ قد می افراشت ، دور بار می گشت ، باد در بال نیم تنه اش می افتاد ، لگد در گردن شتر می کوبید ، زانو در زمین می زد و ریسمان بسته به بار را به حرکت باز دست ها میکشید ، گره ها را می گشود ، به شتر و به زیور نهیب می زد و گاه تفی به دور می پراند . پیدا بود دهنش را خاک و باد راه خشکانده است ...