مینا با خودش گفت ثبت کردن تصورات، برایش جالب بود چون اگر سی از او می‌پرسید که در همین لحظه مشغول چه کاری است، احتمالاً جواب می‌داد مشغول ثبت کردن تصورات. بالاخره زمانی هم می‌رسید یا دست کم امیدوار بود چنین زمانی برسد که تمام این تصورات، درست مثل یک چشم انداز امپرسیونیستی سر و شکل می‌گرفتند و او را به سمت حل این پرونده‌ی مرموز هدایت می‌کردند.
ولر با حرکت دست‌هایش حرف مینا را قطع کرد و گفت: باز هم عجله کردی که. جنبش احیای هنر یونان اولین جنبش بود. کمی بعد از اون، مردم احساس مشابهی به هنر تمدن‌های دیگر پیدا کردن. تمدن‌های مثل چین ژاپن هنر قرون وسط. اصلاً چرا باید خودشون رو به یونان محدود می‌کردن؟
به هر حال عمه آگاتا قاشقش را پر کرد و مشغول شد. قاشقش به سرعت از بشقاب به ذهنش می‌رفت و برمی‌گشت برعکس ولروراب خیلی آهسته سوپشان را می‌خوردند و بیشتر به ادامه‌ی بحث علاقه نشان می‌دادند. هر چند خودشان خیلی حرف نمی‌زدند و بیشتر وقت را به مینا می‌دادند. مینا هم که اصلاً از سوپ آن شب نخورد فقط با قاشقش دائماً مایعی را که توی بشقاب ریخته بودند هم می‌زد.
هنوز به آخرین پله نرسیده بودند که کسی در را از داخل باز کرد. از توی تاریک روشن اتاق، سایه‌ی یک خدمتکار یا پیشخدمت به چشم می‌خورد. دراز و دیلاق بود. با شانه‌هایی خمیده و قیافه‌ای شبیه به یک حیوان وحشی که از چیزی ترسیده باشد. با لحن پرطمطراقی مثل نگهبان‌های افسانه‌ای قلعه‌های مرموز صحبت می‌کرد. صدای ترسناکی از ته حنجره‌اش بیرون آمد. بدون اینکه آرواره‌هایش را تکان بدهد.