شاید به جرئت بشه گفت که آنتوان پاوولوویچ چخوف، اگه نه محبوب¬ترین، یکی از محبوب¬ترین نویسنده¬های تاریخ دنیاس که مهم نیست شما چه گرایش فکری و سیاسی¬ای دارین یا سلیقه ادبیتون چیه، داستان¬های فانتزی دوست دارین یا رئالیستی یا شاید ممکنه حتی داستان خوندن رو دوست نداشته باشین، اما محاله ممکنه که متنی رو از چخوف بخونین و باهاش ارتباط نگیرین و اسیر سادگی و عمق داستان¬های این نویسنده بزرگ نشین. دلیلش هم اینه که چخوف بیشتر از هر چیز راجع به انسان می‌نویسه، راجع به دردها و زخم¬هایی که آدم¬ها حس می‌کنند و به همین خاطر هم شما ناخودآگاه باهاش همزاد پنداری می‌کنین. چخوف توی داستان دشت از قالب سفرنامه توی داستانش استفاده کرده و آدم¬های داستان-هایی که معمولاً درگیر سفری می‌شن، این سفر باعث می‌شه که دیدشون نسبت به مسئله¬ای توی زندگیشون عوض بشه و دیگه تو آخر سفر اون آدمی نیستن که اول سفر بودن و تغییری که شخصیت اصلی داستان دشت چخوف می‌کنه اینه که کودکی¬شو از دست میده و با روی بی¬رحم زندگی رو به رو می‌شه. پسر کوچیکی به اسم یگوروشکا از مدرسه فرار می‌کنه و به همراه ایوان، کشیشی به اسم پدر کریستوفر و خدمتکاری به اسم دنیسکا عازم سفری می‌شن که زندگی یگوروشکارو برای همیشه عوض می‌کنه. توی داستان ما با شخصیت¬های مختلفی آشنا می‌شیم از جمله: مهمانخانه¬داری به نام مویزی مویزویچ، زنی زیبا و جذاب به اسم درانیتسکی، خواننده¬ای بدون صدا به نام املیان، بی¬خانمانی به اسم تیت و یه عالمه شخصیت¬های جذاب دیگه. اما شخصیت اصلی داستان در واقع همون دشته که توی دست¬های ظریف و هنرمندانه چخوف به شخصیتی قوی و مثال زدنی تبدیل شده. یگوروشکا. تنهایی، دلتنگی برای گذشته، ترس از آینده¬ی هنوز نرسیده و قرار گرفتن توی موقعیت¬هایی که تحمل کردنش برای هر کسی می‌تونه سخت باشه و در عین حال شور و شهوت سرکوب شده¬ی این جوون، دشت رو به یکی از دردناک¬ترین و شاعرانه¬ترین نوشته¬های چخوف تبدیل کرده.