همه چیز از یک روز صبح شروع شد. وقتی داشتم کوله پشتی ام را در کمد کلاسم می گذاشتم گاس صدایم زد راسکو باید این را ببینی. حسن و کوکو کفش های سخنگو دارند.
دستم را کشید و گفت یالا خیلی خفن است.
گاس حرف های مسخره زیاد می زند. یک بار به من گفت مطمئن است که خوکچه ی هندی اش می تواند به زبان اسپانیایی تا ده بشمارد.
برای همین وقتی گفت دو تا از بچه های کلاس مان کفش سخنگو دارند تعجب نکردم.
گاس گفت اسم شان واکی - تاکی است. قبلا توی تلویزیون دیده ام باورت نمی شود این کفش ها چقدر شگفت انگیز هستند.
به داخل کلاس دویدیم. و آن جا رو به روی من دنیایی از عجایب کفش ها بود.
بچه ها دور حسن و کوکو جمع شده بودند. کفش های کتانی شان را تا آن روز ندیده بودم. کفش ها از پلاستیک درخشانی ساخته شده بود. مثل چکمه هایی که خواهرم وقتی باران می بارد می پوشد.
روی یکی از لنگه کفش ها یک W بزرگ بود و روی آن یکی یک T بزرگ. روی پنجه ی هر لنگه کفش هم یک دکمه ی بزرگ سیاه بود.
کفش های کوکو صورتی بود با بندهای شبرنگ. کفش های حسن آبی بود با نوارهای براق.
کوکو و حسن روی دو تا صندلی نشسته بودند؛ یکی این طرف کلاس یکی آن طرف کلاس. کوکو پای چپش را روی زانوی راستش انداخته بود و با کفش واکی تاکی اش زمزمه می کرد؛ که باید تأیید کنم این خیلی عجیب بود.