افراد فرمانروا می‌خندیدند و با دست به پشت هم می‌زدند اما قیافه‌های خودشان عبوس و اخمو بود. آتش خیلی زود زبانه کشید و آشپز هم سوپ مرغش را آورد. از کنار تل پرهای کنده شده که می‌گذشتم تنم لرزید. عطر غذا توی هوا پیچید وقتی به خانم لا غذا می‌دادم توی این فکر بودم که چه خوب است او هم آنجا بود انگار تکه‌ای از خانه کنارم بود. حتی نوک زدن‌هایش را هم دوست داشتم.
فرمانروا حرفی نمی‌زد و فرمانی نمی‌راند جز اینکه هر شب چند ساعتی را استراحت کنیم، هرچند استراحت هم کار دشواری بود و زوزه‌ی بار در تاریکی شب، خواب برایمان نمی‌گذاشت. شانه‌های فرمانروا قوز کرده و افتاده شده بود.
ناگهان صدای خش خشی از پشت خانه شنیده شد. جیکم در نمی‌آمد. حتی نمی‌خواستم صدای نفسم شنیده شود. آهسته آهسته به سوی آن خزیدم و گوشه‌ی ساختمان را دور زدم و ناگهان دستم را روی دهانم گذاشتم تا صدای فریادم را خفه کنم.
چشمانم را روی هم گذاشتم و روی اقیانوس سیاه و عمیق شناور ماندم.
تلألو آسمان پرستاره‌ی شب روی آب‌ها پیدا بود و در میان آن‌ها قایقی با جنس چوب تابان روان همین‌طور نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد. هق هق گریه‌ی لوپ خوابید اما هنوز هم نفسش درست بالا نمی‌آمد من ایستادم و کمکش کردم سر پا بشود. به تاریکی پیش رویمان اشاره کردم و گفتم: باید از این طرف بریم.