سخت می‌شود راجع به ولادیمر ناباکوف حرف زد، نه به خاطر زندگی پر فراز و نشیب و یا دست¬آوردهای عجیب و غبطه خورنده کارهاش، بیشتر به خاطر تناقض¬ها و زندگی دوباره¬ای که این نویسنده بزرگ روسی داره. از یه طرف قسمتی از کارهاش رو به روسی نوشته و از طرف دیگه شاهکارهاش رو به یه زبان بیگانه یعنی انگلیسی نوشته و نثر انگلسیش ¬رو تا حدی ارتقا داده که خیلی از نویسنده¬ها نمی‌دونن چطوری می‌تونن ایده¬آل¬های زبانی¬ ¬رو که ناباکوف پایه¬گذارش بوده رو پشت سر بذارن، از طرف دیگه شخصیت ناباکوف تا حدی لکنت داشته و اصلاً سخنور خوبی نبوده و همیشه و جلوی دوربین متن سخنرانی¬هاش رو از روی کاغذ و با دست اندازهای زیادی می‌خونده و از یه طرف دیگه این غول ادبیات که معمولاً شخصیت محجوب به حیایی داشته یکی از بی¬پرده¬ترین و اروتیک¬ترین کتاب¬های ادوار تاریخ ادبیات رو نوشته به اسم لولیتا که چاپش توی خیلی از کشورها تا سال¬ها ممنوع بوده. به خاطر همین خوندن خاطرات همچین آدم کاریزماتیکی با همه تناقض¬ها و بزرگی¬ها و نقصی¬هایی که داشته می‌تونه تجربه¬ای منحصر به فرد باشه. زندگی¬نامه حرف بزن خاطره، با تعریف کردن خاطرات دوران کودکی ولادیمیر ناباکوف شروع می‌شه. روزهای قبل از انقلاب بلشویکی شوروی و روزهایی که قبل از اینکه خانواده اونو مجبور به ترک سرزمین مادریشون کنه. این کتاب به صورت جدا از هم طی سال¬های مختلف توی نشریه¬های جدا از هم منتشر شده و ناباکف برای اولین بار این سری از خاطراتشو به صورت یه کتاب چاپ کرده. اما ویژگی منحصر به فرد این کتاب اینه که ناباکوف با هم پیوستگی تم¬های مختلف توی دوره¬های زندگی مختلفش هارمونی از دردهای بشری کنار هم چیده و از این طریق زندگی خودش رو از روسیه تا آمریکا و از زمانی که در پی شهرت و رسیدن به قله¬های ادبیاته تا زمانی که خودش به یکی از قله¬های ادبیات جهان تبدیل می‌شه رو تعریف می‌کنه و خوندن این کتاب خاطرات که به چیزی بیشتر از یه زندگی‌نامه صرف تبدیل می‌شه یه تجربه شگفت¬انگیزه از روایت تاریخ فردی یه شخص توی بستر زمان.