برشی از کتاب ؛ سرجان ملکم در کتاب خود چنین می نویسد : « آغا محمدخان اندامی ناتوان داشت ، چنانکه از دور پسری 14 ساله به نظر می آمد . صورت بی موی پرچینش چون زنان سالخورده می نمود . صورتش اگرچه هیچوقت از دیدن نیکو نبود ولی در هنگام خشم حالتی هراسناک می گرفت ؛ طبیعتی کین جو داشت . حب جاه و مال بر مزاجش غالب و رسوخش در مزاج دیگران به غایت بود . به سبب شناخت طبایع دیگران و نیروی پنهانی درباریان خود ، بر دشمنان پیروزی یافت . در جنگ ها اگر کار با حیله پیشرفت می کرد ، به شمشیر پناه نمی جست . با اهل شریعت به احترام و رافت میزیست و خود نیز علی الظاهر مقدس بود و همیشه نماز به وقت می خواند و هر نیمه شب - اگرچه در عرض روز زحمات بسیار کشیده بود - برمیخاست و به عبادت می پرداخت . در مورد بی رحمی و سنگدلی قساوت او همین بس که برای جانشین کردن برادرزاده ی خود ، باباخان ، از کشتن برادران و پسرعموهای خود نیز پرهیز نکرد . پس از دستگیری لطفعلی خان ، تمام مردان کرمان را اعم از جوان و پیر یا کشت و یا کور کرد و شهر کرمان را به شهر کوران تبدیل ساخت ، در حالی کرمان را تسخیر کرده بوده است که از شهرهای خود او به حساب می آمد و مردم کرمان جزو ملت او به شمار می آمدند ...