کریسمس سال 1991، میخائیل گورباچف، دبیرکل اتحاد جماهیر شوروی با یه سخنرانی کوتاه فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی ¬رو اعلام کرد و این پایانی بود به سال¬ها جنگ سرد و ترس از جنگ اتمی بین قدرت¬های بلوک شرق و غرب. سوتلانا الکسیویچ، نویسنده زن اکراینی برنده جایزه نوبل ادبیات، با مجموعه مصاحبه¬ای که از سال 1991 شروع می‌شه و تا سال 2012 ادامه پیدا می‌کنه زندگی مردم شوروی ¬رو پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی بررسی می‌کنه تصویری متفاوت¬تر از دیدگاه مردم این کشور توی این دوران نشون می‌ده، تصویری که به ظاهر باید نشون بده مردم شوروی از رهایی از زیر یوغ دیکتاتوری شوروی باید نفس راحتی ¬رو کشیده باشن، اما واقعیت پیچیده¬تر از این حرف¬هاس. کتاب گفته¬های مردمیه که معمولاً توی تاریخ صداشون شنیده نمی‌شه، مردمی که از تغییر حکومتشون از سوسیالیستی به حکومت سرمایه¬داری عمیقاً ناراحتن و آرزوی بازگشت به سیستم سیاسی قدیمی ¬رو دارن. نکته عجیب اینه که خیلی از این مردم سال¬ها توسط دیکتاتوری شوروی سرکوب شدن، به اردوگاه¬های کارهای اجباری فرستاده شدن و اونجا تحت شدیدترین شکنجه¬ها و تحقیرها و سختی¬ها قرار گرفتن، اما کماکان خودشون¬ رو یه کمونیست دو آتیشه می‌دونن و حاضرن که جونشون¬ رو به خاطر آرمان¬هاشون از دست بدن. و آلکسیویچ گیج و سردرگم در مقابل این تابلوی غیر منتظره، دنبال ریشه¬های این ماجراس، اینکه چطور آدمی می‌تونه اینقدر خودسرانه به یه برده¬ی خودخواسته تبدیل بشه. مردمی که سال-ها روزنامه¬ها رو می‌خوندن و با اخبار ضد و نقیضی روبرو می‌شدن و در حالی‌که سراپا وحشت سعی می¬کردن که زندگی خودشون رو نجات بدن و گیر نیروهای سرکوب¬گر شوروی نیفتن، آیا چاره دیگه¬ای داشتن که به دروغ پناه ببرن و آزادی رو دشمن خودشون بدونن؟ اما از طرفی هم وقتی که اون¬ها با ضعف¬های نظام سرمایه¬داری رو به¬ رو می‌شن، فکر راه سومی ¬رو توی سرشون دارن، که به نحو کنایه¬آمیزی، استالینی که شاید بیشتر از هیتلر از مردم روسیه ¬رو به قتل رسونده، الان باز هم در جایگاه یه اسطوره توی روسیه شناخته می‌شه، مردمی که دوباره می‌خوان به دورانی برگردن که روزی چهار نعل از اون دوره فرار می‌کردند.