ماملی صدای اخبار رادیو رو کم میکنه و ازم می پرسه تمرین چطور بود من هم بهش می گم خوب بوده. ازم می پرسه که خسته ام یا نه؟ حتی اگر باشم هم بهش می گم خسته نیستم فقط به خاطر این که نمی خوام مدی اینو بشنوه و فکر کنه که نمی تونم توی کارهاش کمکش کنیم مثل تکالیف خونه اش که هر روز وقتی در موردشون می پرسم بهم می گه ماملی کمکش کرده قبل از این که بتونم چیز دیگه ای بگم ماملی می گه نمی خواد نگرانش باشی من هم همیشه در جواب سر تکون می دم بعدم به ماملی می گم که به محض تموم کردن تکالیف مدرسه ام میرم واسه شام کمکش می کنم و اون بهم می گه من پختن غذا را شروع کرده ام. از اون جا به بعد مدی کل راه رو به صندلی لگد می زنه و این کارش دیوونه ام می کند ولی خب یه جور عجیب غریبی هم آرومم می کنه. خیلی خوب می دونم دارین به چی فکر می کنین همون چیزی که قراره بگم فکر می کنین می خوام همین جوری در مورد این که سالن ناهار خوری چه جوری بود و این که ساعت ناهار خیلی اعصاب خرد کن بود و پاتی کوچولو حتی نمی توانست یه صندلی واسه خودش پیدا کنه و این چیزها وراجی کنم؟ ور ور ور درسته خب قبول یه جورهایی آره ولی نه دقیقا اون جوری. ببینین مشکل اصلی سالن غذا خوری این بود که خیلی کوچیک بود واقعا کوچولو موچولو بود.