جای شک دارد که آیا برای حل ماجرایی با این اهمیت از هوش کافی برخوردار هستی یا نه. در اینجا اما مسئله‌ای هست که باید به آن اندیشید: توانایی هرکسی در آن چیزهایی قرار دارد که دیگران او را با آن خصوصیات می‌شناسد. این خصوصیات می‌توانند استعدادهایی باشند مثل علاقه به باغبانی یا استادی در نواختن گیتار. وقتی معلم‌ها چنین چیزی گفتن پدر و مادر اورلو از خوشحالی به وجد اومدن.
اورلو خیلی خوشحال نبود. خجالت زده بود چون تأثیر مدرسه‌ی بره‌ها خیلی قویه اما پدر و مادرش می‌دونستن که این اساس چیزیه که پسرشون قراره بهش تبدیل بشه و دانستن چنین اختلال جدی استعداد درخشانش را می‌رسونه. سانی جیغ کشید و دوید و جیباکو را از پشت هل داد. هی تمومش کن. حس می‌کرد خون به مغزش سرازیر شده است. درست لحظه‌ای بعد یک ماشین قراضه پر از نوجوان‌های بزرگ‌تر در مقابل مدرسه ایستاد. راننده صدا زد: جیباکو.
سانی و جیباکو برگشتند. پسرهای توی ماشین پیاده شدند و با تکبر به حیاط مدرسه آمدند. جین و تی‌شرت تنشان بود. صدای گوش خراش موزیک از ابوطیاره‌شان بلند بود. نزدیک بود سانی بلند بزند زیر خنده. با سر و وضعی که به هم زده بودند. سعی داشتند ادای نوجوان‌های آمریکایی را در بیاورند.
بازار آبوجا ده دقیقه از هتل هیلتون فاصله داشت. سانی فکر نمی‌کرد که به بازار برّه‌ها بروند. مخصوصاً به چنین بازاری این اولین بازار آفریقایی بود که چند ماه بعد از اینکه خانواده‌اش به نیجریه برگشتند و پیش عمه‌اش ساکن شدند دید تفاوت فرهنگی شوکه‌اش کرده بود. سوپرمارکت‌های آمریکایی همیشه مرتب و منظم بودند. روی اجناس قیمت خورده بود. همه چیز قیمت خورده بود.