قلعه ی پوکیکرگ آن قدر که مردم شهر فکر می کردند ترسناک و شیح زده نبود با این حال بچه ها خوشحال بودند که مجبور نیستند در تاریکی به آن جا بروند. وقتی قایق سحر آمیز آن ها را از رودخانه به جزیره ی پوکیکرگ برد ویرانه های قلعه توجه شان را جلب کرد. البته فلیس چندان حواسش به اطراف نبود. او در تمام مسیر با اسباب بازی ستاره ای اش سرگرم بود و سعی داشت بفهمد چطور در آن باز می شود در حالی که آرچی در قایق ایستاده بود و از خود می پرسید آیا جینگز پیر می توانست کمکشان کند. اما بیلی سر جایش نشسته بود و می لرزید او شربت را بغل کرده بود که همراه با بلسم اژدها کوچولوی عسل به آن ها ملحق شده بود. وقتی قایق کنار اسکله پهلو گرفت بیلی نگاهی به دیوارهای فروریخته ی قلعه سنگی انداخت و در گوش شربت زمزمه کرد این جا مثل یه لاشه ی کهنه میمونه یه ساختمون درب و داغونه که منتظره دوباره جون بگیره و هر جانداری رو که اطرافش زندگی می کنه به وحشت بندازه.
آرچی از قایق بیرون پرید و گفت: این جا همیشه هم ترسناک نبوده زمانی خونه یه خونواده بوده؛ خونه ی بل مکباج فلیس.
گفت: فکر نمی کنی ممکنه بل جواهر قلب درخت رو این جا گذاشته باشه؟ شاید اونو داده به اژدهایان عسل که ازش نگهداری کنن.