آن شب دختر پشت پنجره می ایستد و به پنجره ی اتاق جولز نگاه می کند اتاق خالی است خیلی دلش می خواهد جولز را ببیند. باید جایی برود. جای امنی که آدم ها دوستش داشته باشند و از او مراقبت کنند. به نظرش شاید جولز بتواند کمک کند آن جا را پیدا کند. ماه آهسته آهسته از پشت کوه ها بالا می آید. پیش خودش فکر می کنند ماه های زیادی را دیده است. سال های زیادی گذشته انتظار زیادی کشیده. آسمان تاریک می شود همه چیز رنگ می بازد. ستاره ها بیرون می زنند درست همان طور که همیشه بیرون زده اند همان طور که همیشه بیرون خواهند زد. در اتاق جولز چراغی روشن می شود. دختر او را می بیند که از کنار پنجره رد می شود و با یک کتاب به رختخواب می رود. فکر می کند روزگاری او هم کتابی داشته است. کسی آن را برایش می خواند. صدایش مردانه بود. دخترک روی پایش می نشست و سرش را روی سینه اش می گذاشت درست زیر چانه اش. آن وقت ها جایش امن بود. زیر لب به جولز می گوید کی قفل اتاقم را باز می کنی؟ کی من رو آزاد می کنی؟
بعد از آن که جولز چراغ اتاقش را خاموش می کند دخترک در مخفی گاهش گوشه ی گنجه ی لباس کز می کند به لباس های کهنه ی ابریشمی دست می کشد. خیلی خسته است اما نمی تواند بخوابد. یعنی تا کی آنجا دزار خواهد کشید.
آن شب دوباره خواب اسب ها را دیدم و با صدای کوبش سم هایشان بر زمین از خواب پریدم داشتند می آمدند پر سر و صداتر و نزدیک تر از همیشه. مردها بد و بیراه می گفتند و به در خانه ی قدیمی می کوبیدید. زن از ترس جیغ می کشید. یعنی لی لی کجا بود؟ پدر و مادرش کجا بودند؟ چرا کارگر مزرعه به کمکشان نمی آمد؟ سوارها به همان سرعتی که آمده بودند در تاریکی غیبشان زد. آن ها که بودند؟ چرا می آمدند؟ چه می خواستند؟