شگفتی اش سرشار از پرسش های بی پاسخ بود چطور ممکن بود؟ مگر در آن کشور مطبوعات آزاد نبود؟ پس چطور تمام رسانه های آن جا در ارائه ی تصویری چنین تحریف شده و کاریکاتور گونه از اقدامات دولت او اتفاق نظر داشتند؟ مگر او سعی نداشت همان الگوی مردم سالاری آمریکایی را به اجرا درآورد؟ نکند آمریکا فئودالی بود؟ مگر قانون اصلاحات ارزی چیزی غیر از روحیه ی کارآفرینی رقابت آزاد و مالکیت خصوصی می خواست؟ آن وقت اوی ساده دل همیشه خیال کرده بود که آمریکا بهترین پشتیبانش برای اجرای سیاست های مدرن سازی گواتمالا و بیرون آوردن این کشور از غار است. وقتی دیگر پذیرفت که کاری از دست کسی ساخته نیست و اظهارات خودش و وزیرانش در تکذیب اتهامات هیچ دردی را دوا نمی کند و آن کارزار تبلیغاتی دروغ پرداز بر واقعیت چیره شده است، کم کم نگران مشکل دیگری شد: ارتش. آن کارزار تبلیغاتی می بایست کمک کند به این که دشمنان داخلی انقلاب به تدریج ارتش را وسوسه کنند تا به وفاداری خود به دولت پایان دهد و برای اجرای کودتا طرح و برنامه بریزد. رخ تبری مفلوک می خواست آن کودتا را فرماندهی کند؟ امکان نداشت. هیچ کس در نیروهای مسلح برای او تره هم خرد نمی کرد، همیشه افسری گیج و مبهم، بی پرستیژ و بدون قدرت رهبری بود؛ خل وضع تند رویی که همانند سلاحی علیه دولت به کارش می گرفتند.