روز صبح یکشنبه زمانی که وینی با باریکه ی درخشان نور آفتاب بهاری که روی صورتش افتاده بود و صدای خرخر باتنز در گوشش بیدار شد. بیشتر از هر وقت دیگری در زندگی اش احساس خوشحالی می کرد. از گذشته پدر و مادرش حتی یک بار هم سعی نکرده بودند با وینی حرف بزنند که عجیب و در عین حال خوشایند بود و تازه پروژه اش هم خیلی خوب جلو می رفت. نباید جایی می رفت و هیچ تعطیلات عجیب و غریبی هم نبود که مجبور باشد جشن بگیرد تک و تنها در کشوری که فقط مال خودش بود نشسته و شاد بود.
تق... تق... تق!
وینی اول فکر کرد پدر و مادرش هستند که به دریچه می کوبند و سرانجام با هم آمده اند تا با وینی حرف بزنند به همین دلیل کمی کشش داد و فوری برای باز کردن در نرفت از تختش پایین نیامد تا اسکوئیزی داد زد منم می تونم؟
وقتی که صداهای پشت در را شنید لایل صدا زد وینی! منم می شه بیام بالا؟
وینی از پله ها دو تا یکی پایین پرید باتنز هم دقیقاً پشتش بود پیژامه ی خال خالی آبی اش هنوز تنش بود با تمام سرعتی که می توانست قفل در را پیچاند. همان طور که دو دوست صمیمی اش پشت سر هم مثل ترقه از دریچه داخل خانه می آمدند جیغ کشید باورم نمی شه شماها اینجا چیکار می کنید؟ از کجا فهمیدید من اینجام؟ اسکوئیزی کوله پشتی باد کرده و در حال انفجارش را روی زمین ول کرد و گفت بابام از شش صبح تا حالا داره با شهردار اسد تلفنی حرف می زنه می دونی که منم خوب گوش وایمیسم به خصوص وقتی از کتاب خوندن محروم باشم. لایل گفت همین که اسکوئیز بهم گفت چیکار کردی گفتم باید بیایم. نه این که فکر کنی از دندون خوردن پسر خاله ام حالم حسابی گرفته بود و می خواستم در برم. باورم نمی شه این جا کشور توئه!! لایل تا جایی که می توانست دستانش را باز کرد و کوله پشتی گنده اش تالاپ روی زمین افتاد.