کناره ی دره بلند تر از آن بود که بتوان از آن فرا گذشت گوزنان در میان دره می جهیدند و راهی برای بیرون رفتن از آن می جستند. ژولین نشانه می رفت تیر می افکند و تیرهای او همچون رگبار بارانی کولاکین و توفاتی فرو می بارید. گوزنان که به خشم آمده بودند یکدیگر را فرو می کوفتند و بر دو پای برمی خاستند. پاره ای بر پیکر پاره ای دیگر فرا می رفتند و پیکرهایشان با شاخه های پیچ در پیچ و در هم فرو رفته شان ماهوری فراخ و بلند را پدید می آورد که جابه جا می شد و فرو می ریخت. سرانجام تمامی آن ها فرو افتاده بر خاک مردند. پره های بینی شان کف آلود بود دل و جگرشان برون ریخته بود و لرزها و موج های شکمشان اندک اندک به آرامی می گرایید. سپس همه چیز بی جان و جنب شد. شب می رفت که فرا برسد و در فراسوی بیشه در روشنی های میان شاخساران، آسمان چون گستره ای از خون به سرخی نشسته بود. ژولین بر درختی پشت داد، او با دیدگانی نیمه باز سترگی کشتار را می نگریست. نمی دانست که چه سان به انجام چنان کشتاری شگرف کامیاب شده بود. در آن سوی دره بر کناره ی جنگل گوزنی نر را همراه با گوزنی ماده و بچه اش دید. بر سر و روی گوزن نر که به رنگ سیاه بود و پیکری غول آسا داشت شانزده پاره شاخ و ریش سپید دیده می شد. ماده گوزن که چونان برگ های فرو ریخته و پژمرده زرد بود در علف ها می چرید و بچه گوزن که دو رنگ بود بی آن که از رفتار بازماند به همراه مادر می رفت و پستانش را می مکید.