«پرواز را به خاطر بسپار، پرنده مردنی‌ است.» بسیاری از ما با این شعر برخورد داشته‌ایم. پرواز کردن و داشتن آزادی پرندگان همیشه بخشی از هنر و ادبیات انسان را تشکیل داده است. پرندگان همیشه نماد آرزوهای زمینی ما بوده‌اند. این که ما همیشه دوست داریم در اوج باشیم، همیشه نگاه به بالا و بیشتر داریم و وا‌ژه‌ای مثل «بلندپروازی» برای توصیف آزروهای بزرگ داریم، همه اینها و فلسفه آنها شباهت زیادی به زندگی پرندگان دارد. از طرفی پرنده مجدودیتی برای پرواز ندارد، محدودیت مکانی ندارد، هر لحظه که اراده کند می‌تواند مکان خودش را تغییر بدهد، سریع‌تر از حیوان‌هایی که بال ندارند. تسلط بر محیط اطرافف دیدن همه چیز از بالا و احاساس قدرت و کنترل نیز از نیازهایی است که در انسان می‌تواند خود را به پرندگان و شبیه شدن پرندگان ختم کند. همه این عوامل باعث شدند که انسان فکر به پرواز را در خود بیابد. انسانی که از هواپیماهای اولیه شروع کرد، و این روزها مکان‌هایی برای سوار شدن پاراگلایدر ساخته شدنه‌اند تا پرواز همچون پرندگان را تجربه کنیم. اما پرواز همه درسی نیست که پرندگان می‌توانند به ما بدهند. از «پر ریزی» برخی پرندگان و دگرگونی آنها که درسی برای انسان محسوب می‌شد تا تربیت جوجه‌ها و آموزش پرواز به آنها در اولین تجربه بال‌زدنشان همه و همه تجربیاتی از این حیوانات دوست‌داشتنی و اسطوره‌ای و استعاره‌ای است. پرندگان همیشه شخصیتی اسطوره‌ای نیز داشته‌اند از سیمرغ در اسطوره و حکمت ایرانی تا اژدهای ژاپنی و طاووس و پرندگان دیگر. در کتاب مقدس و اسطوره‌ها نیز اشاره می‌شود که نوح برای پیدا کردن خشکی پرنده‌ای را روانه می‌کند. مفهومی مثل «پرنده نامه‌رسان» نیز به گوش همه ما آشناست. حال در اینجا فیلیپ دبوآ و الیز روسو که یکی پرنده‌شناس و دیگری فیلسوف است در کتاب فلسفه پرندگان به جزئیات زندگی پرندگان مختلف پرداخته و از هر نوعی یک مثال برای زندگی انسان برداشته‌ان.