از قرن هفدهم به بعد، بسیاری از گالیله را «قهرمان» علم مدرن می‌دانستند. او به دلیل اکتشافات خود مشهور است: او اولین کسی بود که مشاهدات تلسکوپی از کوه های ماه، قمرهای مشتری، مراحل زهره و حلقه های زحل را گزارش کرد. او یک میکروسکوپ اولیه و پیشینی برای دماسنج اختراع کرد. در فیزیک ریاضی - رشته ای که او به ایجاد آن کمک کرد - قانون سقوط آزاد را محاسبه کرد، یک اصل اینرسی را تصور کرد، مسیر سهموی پرتابه ها را تعیین کرد و از نسبیت حرکت دفاع کرد. تصور می‌شود که او اولین دانشمند تجربی «واقعی» است که سنگ‌هایی را از برج‌ها و دکل‌های کشتی‌ها انداخته و با آهن‌ربا، ساعت و آونگ بازی می‌کند (با توجه به همخوانی دومی). بخش اعظم شأن فرهنگی او نیز ناشی از حمایت و رواج کوپرنیکیسم و محکومیت ناشی از آن توسط تفتیش عقاید کاتولیک است، که او را به عنوان «شهید» در راه عقلانیت و مدرنیته روشنگرانه در تاریخ بعدی یک «جنگ» فرضی تبدیل کرده است. از نظر فلسفی، از گالیله برای مثال زدن بسیاری از مضامین مختلف استفاده شده است، معمولاً به عنوان تجسم هر چیزی که نویسنده می‌خواست نشانه انقلاب علمی یا ماهیت علم خوب باشد - هر آنچه در مورد علم یا علم جدید به طور کلی خوب بود. گالیله بود که آن را آغاز کرد. یک سنت دانش پژوهی گالیله، کار گالیله را به سه یا چهار بخش تقسیم کرده است: (1) فیزیک او، (2) نجوم او، و (3) روش شناسی او، که ممکن است شامل روش تفسیر کتاب مقدس و / یا افکار او در مورد طبیعت باشد. هیچ گزارشی از اهمیت گالیله برای فلسفه نمی‌تواند کامل شود، اگر در مورد ماجرای گالیله بحث نکند - توالی تعاملات با کلیسا که منجر به محکومیت گالیله شد. پایان ماجرا به سادگی بیان شده است. در اواخر سال 1632، پس از انتشار «گفت و گو در مورد دو نظام اصلی جهان»، به گالیله دستور داده شد تا در رم حاضر شود تا توسط جماعت دفتر مقدس مورد بررسی قرار گیرد. یعنی تفتیش عقاید. در ژانویه 1633، = گالیله بسیار بیمار سفری سخت به رم داشت. از آوریل، گالیله چهار بار به جلسات استماع فراخوانده شد. آخرین روز در 21 ژوئن بود. روز بعد، 22 ژوئن 1633، گالیله را به کلیسای سانتا ماریا سوپرا مینروا بردند و دستور دادند در حین خواندن محکومیت او زانو بزند. او به «ارتداد» محکوم شد و مجبور شد یک فسخ رسمی را بخواند و امضا کند.