بعد از این که دوش گرفتم لباس خوابم را پوشیدم و رفتم توی تختخواب بیشتر صبح را در تختخواب ماندم فکر کنم شوکه بودم پدر و مادرم تولدم را به هم زده بودند. تولد خوش شانسی ام را. آیا شوک و ضربه ای بالاتر از این هست؟ نه نیست.
برای این که اوضاع از این هم بدتر بشود، همه من را نادیده گرفتند. پدر سردردش را داشت و روی مبل بود مگ تمام فکرش درگیر طلسم پری دندان بود. مامانی حتی به خودش زحمت نداد بیاید طبقه ی بالا و سری به من بزند. می دانم پا درد شدیدی دارد اگر چه وقتی به یاد دیروز می افتم می بینم همین که آتش سوزی شد مامانی تند و فرز از جایش پرید... و می دانم به خاطر مرگ مارگاریتا ناراحت است اما دیدنش خوشحالم می کند یا دیدن هر کدام از افراد خانواده ام.
تولدم به هم خورد تولدی که مدت های زیادی چشم به راه رسیدنش بودم رفت تمام شد. اتفاقی نمی افتد.
بعد یادم آمد کارت دعوت هایم را به مهمان ها داده بودم اگر به چاس چیسمَن بگویم تولدم به هم خورده چه خواهد گفت؟ این یکی دیگر دو برابر سه برابر وحشتناک بود، همین طور هم بیچارگی غم و واقعا شرمندگی و باز هم وحشتناک.
رفتم طبقه ی پایین همه جا خیلی تاریک بود فقط توانستم که پدر را تشخیص بدهم روی مبل راحتی چرت می زد و پارچه ای روی صورتش کشیده بود. آهسته گفتم: «بابا.»
پدر سراسیمه از جایش پرید پارچه افتاد روی پایش بعد
سرش را محکم گرفت و نالید.