بابا توی خانه ترتیب یک قفس را در اتاق نشیمن داد. مامان کمی جعفری از باغچه مان چید تا به هویج علوفه و غذای خرگوش که فروشنده به ما فروخته بود اضافه کند.
یک سطل پلاستیکی برای علوفه برداشتم. اون یک کاسه آب پیدا کرد و به خرگوشه گفت بفرما رختخواب علوفه ای حیات وحشی و صبحانه مامان که دست هایش را می برد طرف خرگوشک تا زخم هایش را ببیند
گفت این خرگوش انگار حسابی با آدم ها راحته راست می گفت خرگوشه وقتی بابا بررسی اش می کرد که نر است یا ماده که البته نر بود دست و پا نزد یا وقتی نگهش داشتم تا اون لای موهایش را ببیند که کک و کنه دارد یا نه تکان نخورد. حتی وقتی مگی و مالی تندی بهش خرخر کردند هم آرام بود. اما به محض این که گذاشتمش توی قفس سینه خیز رفت یک گوشه بعد پشتش مثل یک توپ بولینگ پرمو خم شد و قوز کرد.
یک تکه هویج بردم نزدیکش بابا گفت یه کم بهش فرصت بده امروز روز سختی داشته اگه تنهاش بذاریم احتمالا غذاش رو می خوره.
پرسیدم اگه نخورد چی؟ بابا شانه هایش را انداخت بالا و گفت خب خودت می دونی حیوون ها چطوری اند. بعضی چیزها دست ما نیست ما تمام تلاشمون رو می کنیم.
اما بقیه ش به اون بستگی داره. خرگوشه همچنان به حالت قوز کرده گوشه ی قفس ماند فقط بینی کوچولویش تکان می خورد و با هر نفسش باز و بسته می شد. بابا به مامان گفت من و اما فردا بعد از مدرسه می بریمش پناهگاه حيوانات توی رنجلى. بعد بهم نگاه کرد و ادامه داد اما اگه تا صبح چیزی نخوره ترجیح می دم به محض باز شدن پناهگاه ببرمش اون جا باشه؟ خرگوش ها اگه غذا نخورند زودی کله پا می شن‌. سرم را تکان دادم و گفتم مطمئنم توی اتاق من شادتره.