جامعه ی پیشرفته شهری که تمامی امکانات را دارد و مردمی که در آن جامعه زندگی می کنند و خود را همچون جامعه بسیار پیشرفته متمدن و با شعور می دانند، ناگهان با یک اتفاق به دوران وحشی گری و بربریت باز می گردند. ساختار جامعه و زندگی بشر به هم می ریزد و انسانیت از بین می رود.
رمانی تخیلی اما در عین حال واقعیتی از جامعه ی بشری که در چنین مواقعی ساختارش به هم می ریزد.
این کتاب اثری فلسفی است که به ما یادآور می شود اعمال و رفتار انسان تابع موقعیت است و اعمال او در موقعیت معنا پیدا می کند.
ژوزه ساراماگو نویسنده کتاب می گوید چیزی که باعث بیداری جامعه می شود خرد و احترام به آن و همچنین پاکی روح انسان است.
کتاب کوری از کوری اجتماعی و سیاسی جامعه سخن می گوید درباره ی مرگ ارزش های انسانی حکایتی از درد و رنج انسان در دنیای مدرن و در چنین جوامعی اگر تنها بینای جامعه باشی بسیار دردناک است.
داستان ماهیتی اخر زمانی دارد و عکس العمل ادم ها را در موقعیت های مختلف بازگو می کند و یادآوری می کند در موقعیت های سخت و بحرانی باورهای اخلاقی ما چه زود شکسته می شوند.
کتاب دنیایی را تصور می کند که اعتمادی در آن وجود ندارد و برای براوردن کوچکترین نیاز دست به هر کاری می زنند این کوری در جامعه همان نادانی و عدم خرد جمعی را تداعی می کند.
بخشی از کتاب
روز بعد موقع شام یکی دو تکه نان کپک زده و بیات و گوشت مانده را به اسم شام به نافشان بسته بودند که سه مرد کور از آن طرف آمدند یکی از آنها پرسید در این بخش چند تا زن هست؟ زن دکتر با نیت خوبی کردن در حق زن دچار بی خوابی گفت شش تا اما زن خودش با صدایی نرم گفت نه هفت نفریم، کورهای بی سر و پا خندیدند یکی از آنها گفت خیلی بد شد پس امشب حسابی باید کار کنید.