ژولیا کریستوا فیلسوف،منتقد ادبی،روان کاو و درمان نویس بلغاری ،فرانسوی است.او یکی از پیشگامان نظریه پسا ساختارگرایی بود که به واسطه برداشت خاص خود از نشانه شناسی و زبان شناسی و تلفیق آن با نظریه روان کاوی فرویدی-لکانی توانست در تفکر فرانسوی قرن بیستم جایگاه علمی به دست آورد.
کریستوا مشارکت چشمگیری در حوزه روان زبان شناسی داشته است او به خلاف لکان به جای زبان عواطف را در ثقل محتویات ناخودآگاه جای می دهد.
این کتاب با تاثیری که در ساحتار روان شناختی دین و پیوند آن با آسیب شناسی روانی دارد بسیار تاثیر گذار است.
در این کتاب کریستوا تجربه ایمان را نیز واحد ساختار مشابهی می داند و نشان می دهد که این مانند روان کاوی بر شکلی از گفتار عاشقانه فانتزی بنا دارد که معطوف به حفظ انجام تصویری خیالی سوژه و جهان است.
بخشی از کتاب
مسیحیت طی تاریخ دو هزار ساله اش تجربیات عرفانی متعددی را به خود دیده است که از نظر ظرافت روان شناختی شان نظیر ندارند.در برخی موارد افراطی عرفا تا آنجا پیش رفته اند که نه تنها ایده ای اعتبار-پاداش را کنار می گذارند که حتی خود عمل دعا و نیایش را با این تصور که خواستی خودخواهانه است مردود می دانند.
با این همه ایمان مسیحی در معنای کلی و جلوه اصلی اش با الگوی هندو اروپایی باور ناسازگار نیست.
آیا زبان های هندواروپایی بازتاب آن فرهنگی اند که رنج شدید مردم اش نتیجه ی جدایی از کیهان و دیگری است؟