در سکوت به آبشار سخنان یک نواخت کشیش که مثل نجوای آب چشمه ای افکار و اندیشه های مرا خواب می کرد گوش می دادم. آن حرف های نامتناجس و در عین حال یکسان که مانند نارون های کج و معوج کنار جاده، از برابر من می گذشتند. در همین حین مأمور اجرای حکم که در قسمت جلو نشسته بود با صدای بریده و تقریبا سرحال و کلام مختصری بی مقدمه گفت: خب آقای کشیش چه خبر؟ و رو کرد به کشیش. کشیش که بی وقفه با من صحبت می کرد و سر و صدای درشکه نمی گذاشت صدای دیگری را بشنود به او پاسخی نداد. مأمور اجرای حکم برای آن که صدایش از صدای چرخ های درشکه بیش تر شود داد زد: آه درشکه ی لعنتی و ادامه داد: بی شک به خاطر تکان ارابه و دست انداز هاست که نمی توانیم صدای هم را بشنویم. داشتم چه می گفتم؟ ممکن است لطف کنید و به من یادآوری کنید که در مورد چه چیزی حرف می زدم آقای کشش؟ ها یادم آمد خبرهای مهم امروز پاریس را می دانید؟ طوری به خود لرزیدم که انگار درباره ی من حرف می زند. کشیش که بالاخره صدای او را شنیده بود گفت: نه امروز صبح وقت کافی برای روزنامه خواندن نداشتم. شب به اخبار نگاهی می اندازم. روزهایی که مانند امروز تا شب گرفتارم به دربان سفارش می کنم که روزنامه ها را برایم نگه دارد تا شب که برگشتم آن ها را بخوانم. مأمور اجرای حکم گفت اما غیرممکن است که خبر امروز پاریس را ندانید.