پله‌های منتهی به عمارت اربابی با دو ردیف تیرک فانوسی روشن شده بودند. وقتی کلسیر از کالکسه پایین می‌پرید وین توانست گروهی از مردان را ببیند که بالای پله‌های سفید مروی جمع شده بودند. کلسیر با گام‌هایی بلند از پله‌ها بالا رفت. وین از پشت او را دنبال کرد و متوجه شد که پله‌ها چقدر تمیز بودند. حتماً مجبور بودند مدام آن‌ها را بسابند تا از لک شدنشان به سبب ریزش خاکستر، جلوگیری کنند آیا اسکلتهایی که از این ساختمان نگهداری می‌کردند می‌دانستند اربابشان قلابی بود. وین فکر کرد کارهامون داره شتاب می‌گیرد. فکر کنم خبرش داره پخش می‌شه. البته اگر بیش از حد پخش نمی‌شد، خوب بود. مدتی مردان کارگر را تماشا کرد و بعد چیز عجیبی احساس کرد. آن‌ها غیرمتمرکز به نظر می‌رسیدند.
به جز آخرین بار او لایق زنده ماندن نبود باید کشته می‌شد اما مِر با قول آنکه آن هفته دو تا پوکه سنگ آتیومی پیدا کرده است یکی به او داد. کلسیر تا بعد از آنکه پوکه سنگ آتیومی را تحویل داد. متوجه دروغش نشده بود. روز بعد مر را تا حد مرگ لنگ زدند. دست در مقابل چشمان کلسیر، تا سر حد مرگ کتک خورد.
وین آهی کشید و به عقب تکیه داد و بخار سرد مه را روی گونه‌های خیسش از اشک را احساس کرد. الند یک هیولا نبود. وین این را باور داشت اما کلسیر داشت روی او تأثیر می‌گذاشت. کم کم داشت به آن‌هایی که اطرافش بودند اعتماد می‌کرد و هیچ کسی نبود که بیشتر بخواهد به خودش اجازه‌ی اعتماد کردن به او را بدهد. مگر الند ونچر. کالسکه‌ای سیاه رنگ که یک جفت نریان بزرگ سفید آن را می‌کشید در انتهای خیابان جانبی ظاهر شد. از میان دالانی از اسکاها پایین می‌آمد و در حرکتش نوعی اجتناب‌ناپذیری بود. وین چندین نفر را دید که هنگام عبور کالسکه به آن برخورد کردند و حدس می‌زد اگر مردی در مسیر کالسکه به آن برخورد کردند و حدس می‌زد اگر مردی در مسیر کالسکه می‌افتاد کالسکه او را تا حد مرگ له می‌کرد و از سرعتش نمی‌کاست.