ویکتور ارافیف، از اون دسته نویسنده های طغیانگر روسه که زیر سایه هیچ پرچم و سیاستی نمیتونه وایسه و رمان استالین خوب رو با توجه به تجربیات شخصی خودش تحت نظر دیکتاتوری دوره استالین نوشته و شخصیت اصلی داستان در واقع پدر خود ارافیفه که مقام دیپلماتیک خودش رو به خاطر آزادی پسرش و خیانت نکردن او به دوستانش از دست میده. رمان مربوط به مکتب پست مدرنیسمه و از یه طرف حول رابطه ارافیف و پدرش و عذاب وجدانیه که تصمیم او روی دوش پدرش گذاشته و در واقع باعث نابودی زندگی و ایثار پدرش میچرخه و از طرف دیگه تحلیل دقیق و جامعیه از دیکتاتوری استالین شرایط بحرانی و خفقان اون دوره شوروی و در واقع نقد همه جانبه حکومت های توتالیتاریته س. خود ارافیف میگه که کتابش در واقع راجع به شوروی و استالین و خودش نیست، بلکه آیینه ایه که تصویری از بشر توی طول تاریخ و نبرد انسان های آزاده علیه حکومت های دیکتاتوری و ظلم و جور ارافیف توی فصل اول کتابش با یه نگاه حسرتناک و پر از دلتنگی و لطافت ماجراهای دوران کودکی خودش و تصویری که اون موقع از دنیا داشته رو تعریف میکنه. ارافیف توی فصل دوم کتاب استالین خوب راجع به خونوادش حرف میزنه و نحوه ی به قدرت رسیدن پدرش رو تعریف میکنه و اتفاقاتی رو که توی جنگ دوم جهانی پدرش پشت سر گذاشته. توی فصل سوم ارافیف ماجرای اقامت خودش توی پاریس رو تعریف میکنه و مدام پاریس رو با مسکو مقایسه میکنه و وقتی در نهایت مجبوره که به مسکو برگرده انگار که داره به زندون بر میگرده و این یکی از قدرتمندترین فصل های کتابه. توی فصل چهارم ارافیف بیشتر راجع به درونیات خودش و دغدغه های فکریش و چاله های اخلاقی زندگیش حرف میزنه. ارافیف توی فصل آخر کتابش راجع به قضیه رسوایی متروپل حرف میزنه، جایی که نمایشگاهی برگزار میشده از تابلو های نقاش هایی که دولت شوروی اون ها رو قبول نداشته و با بولدوزر ساختمون رو خراب میکنن و اینجوری هارمونی چند صدایی استالین خوب ویکتور ارافیف تموم میشه با تصویرهایی که توی ذهن خواننده تا مدت ها میمونن.